زندگی نامه شهید سید ابوالقاسم سیدی گرایلی+عکس

خانواده سیدی مورد احترام اهالی گرائیل محله بودند.کسی ازآن ها حرفی بی راه نشنیده بودند،چه از پیرمرد وچه از سیدکریم که پسرش بودو روحانی محله.سیدکریم نماز و روزه ی قضای مردم را برعهده می گرفت وخرج خانواده اش را می داد .مردم به او اعتماد داشتند.چندوقت بعداز آن صبح زمستانی،خواب پیرمرد تعبیر شد وسید ابوالقاسم به دنیا آمد.به خاطر مذهبی بودن خانواده از همان کودکی به کتاب های مذهبی علاقمند شد.همان طور که قد می کشید،محرومیت ها وتبعیض های حاکم برجامعه را بیش تر درک می کرد نوجوان های هم سن وسال راجمع می کرد وعلیه رژیم تظاهرات به راه می انداخت.شعار ها را هم خودش تنظیم می کرد.

روزی یکی از مردهای محله به سیدکریم گفت:

-مواظب پسرت باش...

سیدکریم پرسید:

-خطایی ازش سر زده؟

مرد جواب داد:

بچه های هم سن وسال را جمع می کرد وعلیه رژیم تظاهرات به راه می اندازد.همین طور اگر ادامه دهد،شماو خانواده تان را به درد سر می اندازد.

سیدکریم چیزی نگفت،گرچه در دلش شادی موج می زد.

ابوالقاسم سیزده سال اش بود که جنگ شروع شد.برای رفتن به جبهه بی تابی می کرد.با همان سن وسال کم به صف بسیجی ها پیوست.او را از صف خارج کردند.آن قدر گریه کرد که از گریه او اطرافیان به گریه افتادند.چند سال بعد فرصت پیدا کرد تا لباس بسیجی به تن کند.هرچقدر حضورش در جبهه بیش تر می شد.شخصیت کامل تری پیدا می کرد.

سید کریم این تحول را در پسرش می دید ،با این همه رفتارش برای او عجیب وغریب شده بود.دیگر از آن شیطنت های دوره ی نوجوانی خبری نبود.ابوالقاسم می دانست خانواده از این که اومدت زیادی در جبهه می ماند،نگران است.یک روز پدر گفت:

پسرجان!می خواهم برایت زن بگیرم.

پسر جواب داد:

-ازدواج می کنم،اما جایی دیگر.مراسمی می  گیریم که همه ی محل توی خانه مان جمع شوند.

سید کریم که حرف پسرش را درک نکرده بود،گفت:

ماکه خانه مان به این اندازه نیست.

اصرار پدر ادامه داشت.فکر می کرد که زن بستاند،شاید بتواند پسرش را پایبند خانواده کند.با این همه جوانش با سکوت حرف را عوض می کرد.سکوت بیش از اندازه جوان،پدر را نگران تر می کرد.یک روز به جوان بسیجی که به خانه شان آمده بود،گفت:چند وقتی است طور دیگری شده.حس می کنم پسرم برایم غریبه شده.به ما که چیزی نمی گوید.شما بپرسید شاید،شاید به شما بگوید.

در همان اتاقی نشسته بودند که سال ها پیش،پیرمرد خبر پسر بودن نوه اش را به عروس خانواده داده بود.جوان چیزی نگفت.هردو به ابوالقاسم خیره شده بودند که سرش را پایین انداخته و به فرش اتاق زل زده بود.سرش را از روی فرش بلند کرد وگفت:من داکر اهل بیت ام و به این مداح بودن ام افتخار می کنم.شهادت ام را از سید الشهدا خواستم تا این که آقام به خوابم آمد وفرمود؛برا ی سومین  بار که به جبهه بروی،به آرزویت خواهی رسید...

سیدکریم از جا برخاست.به ایوان رفت و باقی حرفهای پسرش را نشنید.

روز وداع،پدر وپسر یک دیگر را در آغوش گرفتند.شانه های هر دوتکان می خورد.

زن پرسید:

چرا گریه می کنید؟

کاسه ی آبی به دست داشت.

-ان شاالله زود بر می گرده پسرم.مگر نه؟

این را گفت و به قد وقامت پسرش خیره شد.پدر،بغض اش را فرو خورد،پسر اما همچنان شانه هایش تکان می خورد.زن گوشه لباس شوهرش راگرفت و مرد که رو به او کرد،لب گزید.زن ومرد کنار در ایستادند.جوان چند قدم که برداشت زن آب ریخت پشت سرش.تا به سر کوچه برسد، چند بار برگشت و به آن دو که همچنان در آستانه درایستاده بودند ،نگاه کرد.به پیچ کوچه که رسید،دوباره رو به آن ها کرد و دست تکان داد.سید کریم می دانست این آخرین باری است که جوان اش را می بیند .می دانست که خواب های خانواده اش به زودی تعبیر خواهند شد.

سید کریم می دانست که دامادی پسرش نزدیک است.روز ها و شب ها منتظر بود تا این خبر را کسی به او برساند.حق با پسرش بود. به زودی تمام گرائیل محله ،توی خانه محقرشان جمع خواهند شد.چند ماه بعد،خود به دنبال خبر رفت.آن قدر پرس و جو کرد تا فهمید پیکر پسرش را به استان دیگری برده اند.خواب پسرش تعبیر شده بود. لبس سیاه اش را از توی صندوقچه در آورد.تنها او نبود که سیاه به تن کرده بود،تمام گرائیل محله،عزادار بود.گروه گروه می آمدند و در همان اتاقی که پسر وعده ی مولایش را برای پدر گفته بود،می نشستند.هر کسی می آمد  وچیزی می گفت.هم رزمان جوان اش توی کردستان به او لقب "سید مظلوم" داده بودند.زنی می گفت:

-زمانی که پسرم سرباز بود،جوان تان هر شب برای مان غذا می آورد.

دیگری می گفت:

به جوانتان می گفتیم؛کی بر میگردی خانه؟کی مرخصی می گیری؟برو یک تجدید قوا بکن و برگرد!،جواب می داد:قرار نیست این بار به خانه برگردم.

سیدکریم انگار از نو باید جوان اش را می شناخت و تمام گرائیل محله باید از نو او را می شناختند.

برگرفته از کتاب نرگسی ها نوشته علی اصغر سروی

خاطره از همرزم شهید:در دوران آموزش برای عملیت والفجر8 فرمانده به شهید میگوید بپرد در آب اروند که شهید هم می پرد که ناگهان فرمانده وهمرزمان متوجه می شوند که شهید در حال غرق شدن هست یکی از بچه ها می رود ونجانش می دهد فرمانده به شهید می گوید شما که شنا بلد نبودی چرا پریدی تو آب!!!شهید بزرگوار گفت :اطاعت از امر فرمانده واجب است.